Waar Vier in Balans de balans op schoolbreed niveau beschrijft, brengt het TPACK model de balans op lesactiviteit-niveau in beeld. Mijns inziens is het vanzelfsprekend dat je als leerkracht je altijd afvraagt hoe je kinderen het best iets kunt laten leren. Wat kan de inzet van ICT bijdragen aan het leren? Daarvoor is wel de kennis van de mogelijkheden nodig (TK), maar moet deze wel in balans zijn met de PK en de CK.
In de praktijk heb ik bij mezelf het volgende bespeurd. Aangespoord door deze minor ging ik aan de slag met Prowise. Ik maakte een presentatie met beeld om woordenschat te semantiseren. Zie onder BLOG, 'WORSTELEN MET PROWISE'. In de voorbereiding was ik echter zoveel tijd kwijt aan mijn TK, dat het de PK voorbij schoot. Is het wel zo'n goed idee om dit met beeld te willen semantiseren?
In de kennismaking met Storybird bespeur ik ook een kritische houding bij mezelf. Leuk hoor, zo'n tool, het ziet er leuk uit, maar is het niet veel mooier de kinderen zelf een tekening te laten maken in plaats van uit kant-en-klare illustraties te laten kiezen?
Om kort te gaan, het middel moet het doel natuurlijk wel heiligen. In mijn stageklas zie ik dat kinderen graag 'op de computer' willen. Ook als ze eigenlijk geen idee hebben wat ze op de computer gaan doen.
Ook zie ik leerkrachten die klakkeloos de digibordsoftware bij instructie inzetten, zonder erover na te denken of deze misschien wel iets teveel voorkauwt.
Mijn mening is dat je je als leerkracht niet moet laten meeslepen door de technologische mogelijkheden, maar altijd kritisch moet blijven nadenken of en hoe het bijdraagt aan wat je de kinderen wilt laten leren.
In de praktijk heb ik bij mezelf het volgende bespeurd. Aangespoord door deze minor ging ik aan de slag met Prowise. Ik maakte een presentatie met beeld om woordenschat te semantiseren. Zie onder BLOG, 'WORSTELEN MET PROWISE'. In de voorbereiding was ik echter zoveel tijd kwijt aan mijn TK, dat het de PK voorbij schoot. Is het wel zo'n goed idee om dit met beeld te willen semantiseren?
In de kennismaking met Storybird bespeur ik ook een kritische houding bij mezelf. Leuk hoor, zo'n tool, het ziet er leuk uit, maar is het niet veel mooier de kinderen zelf een tekening te laten maken in plaats van uit kant-en-klare illustraties te laten kiezen?
Om kort te gaan, het middel moet het doel natuurlijk wel heiligen. In mijn stageklas zie ik dat kinderen graag 'op de computer' willen. Ook als ze eigenlijk geen idee hebben wat ze op de computer gaan doen.
Ook zie ik leerkrachten die klakkeloos de digibordsoftware bij instructie inzetten, zonder erover na te denken of deze misschien wel iets teveel voorkauwt.
Mijn mening is dat je je als leerkracht niet moet laten meeslepen door de technologische mogelijkheden, maar altijd kritisch moet blijven nadenken of en hoe het bijdraagt aan wat je de kinderen wilt laten leren.